Som de sikkert har skjønt etter å ha lese tidlegare innlegg er det ikkje mykje som er forutsigbart i denne byen. Mennesker, barar, koselege restaurantar og kafear, kommentarar og alt muleg rart dukkar opp når du minst ventar det! Det har dei siste 24 timane vist til sitt fulle.
Ute var det surt og kaldt, men så snart me kom innom døra på McSorley's Old Ale House slo lukta av mennesker, øl og sagmugg i mot oss. Me blei plassert på eit lite bord i eit hjørne mitt i lokalet, og spurt om me ville ha lyst eller mørkt øl. Det var ikkje snakk om å få tak i Amstel Light, Blue Moon eller Budweiser der i gården. Me bestilte fire lyse øl, og eit par minutt etter skvulpa åtte ølglass med heimebrygga lyst øl ned på bordet! Alt ølet dei sel er brygga sjølv, og på grunn av store mengder skum får ein dobbelt så mange glas som ein bestiller.
Klientellet var utruleg variert, alt i frå eldre menn med irske aner til elektroingeniørar frå Upper West. I helgene er denne brune puben visstnok så populær at det er kø utanfor, på tross av at dei ikkje har musikk av nokon form. I alle fall ikkje anna musikk enn dei irske drikkevisene som kjem fram i takt med at stemningen stig.
På veggene hang det gamle bilete, buttons, avisutklipp og masse anna ting og tang. Dei solide treborda hadde store merker etter tomme ølglas som vart sett hardt i frå seg, og golvet var dekka av spon. Over disken heng ein nedstøva lampe med nokre rare kyllingbein dinglande. Dei har ikkje blitt rørt sidan krigen, då alle dei irske mennene hang opp eit kyllingbein kvar då dei måtte reise ut. Etterkvart som dei kom heim att tok dei ned sine eigne, og dei som no heng der er symbol på dei som aldri kom tilbake. Dette er ein pub i alle fall ikkje eg hadde forventa å finne midt i det hippe strøket på Manhattan, men det er definitivt ein plass eg kjem til å komme tilbake til. Både på grunn av stemninga, det gode ølet og drikkevisene eg ikkje fekk høyre i går!
Ein heilt an ting som er rart for oss norske jenter er måten ein vert sjekka opp på. Første gongen me såg dette live var då me var ute med James og Josh for å feire innsetjinga av Obama. Etter ein halv øl på den lokale puben i Spring Street går Josh plutseleg bort til baren. Etter ei lita stund har han skaffa seg nummeret til jenta bak bardisken. Tre dagar etter har dei avtale om ein date. Med andre ord: akkurat som på film! Når eg så nevnte at dette omtrent aldri ville skjedd i Norge (i alle fall ikkje som eg og Camilla har fått med oss), fekk eg berre eit rart blikk og eit spørsmål om korleis folk møtes der.
I dag fekk eg oppleve dette på endå nærare hald. Etter å ha vert på Morgan Library & Museum åt eg og Camilla ein tidleg middag på ein enkel mexicansk restaurant i St. Marks Place. Mens me satt og åt burritoane våre kom ein ganske så kjekk mann inn og bestilte mat. Me såg at han gløtta så vidt bort på oss nokre gongar, men tenkte ikkje så mykje over det. Rekna vel kanskje med at me heller såg ut som to drukna kattar etter å ha traska rundt ute i regnvêret.
Men då me skulle gå litt etter vart dei små blikka erstatta med eit lite smil og litt sjenert flørting i det me gjekk forbi bordet hans. På grunn av regnet vart me ståande litt like utanfor døra mens Camilla røykte. Etter ei lita stund vinka mannen, som snart skulle presentere seg som Tom, meg inn att. Han lurte berre på om han kunne få nummeret mitt, og om eg kanskje ville bli med på ein kopp kaffi ein dag dersom han ringte. Eg tenkte jo at dette var litt morsomt, og å gje nummeret sitt er jo ikkje det samme som å takke ja til å møtast, så han fekk nummeret og eit ganske så nølande "me får sjå". Så no vert det spennande å sjå om eg hører noko om ein 3-dagars tid! I alle fall dersom eg gav han riktig nummer - er ikkje alltid like enkelt å hugse alle tala i rett rekkefølgje...
.jpg)
